این اصطلاح در بند (۲) ماده یک کنوانسیون پاریس برای حمایت از مالکیت صنعتی و در بند (۱) ماده ۲ موافقتنامه کنوانسبون، به معنای نامگذاری یا اسم مبدأ یا منشاء آمده است. براساس بند (۱) ماده ۲ موافقتنامهکنوانسیون اسم مبدأ به اسم جغرافبایی کشور یا منظقه یا محلی اطلاق می شود؛ که محصول نشأت گرفته از آنجا و کیفیت و مشخصات آن منحصراً یا اساساً به خاطر محیط جغرافیایی از جمله عوامل طبیعی و انسانی است.
اسم مبدأ با نشانه های منبع تقاوت دارد، زیرا نشانه های منبع هر اصطلاح یا علامتی است که برای مشخص کردن منشاء یک محصول یا خدمات در کشور، منطقه یا محل خاصی به کار می رود. اسامی مبدأ یا نامگذاری مبدأ دارای معنای محدودتری نسبت به نشانه های منبع است زیرا اگرچه اسم مبدأ به نام جغرافیایی کشور، منطقه یا محل دلالت دارد ولی مستلزم وجود پیوند کیفی میان محصول و محل تولید است. این پیوند کیفی شامل برخی مختصات محصول است که منحصراً  قابل انتصاب به آن محل است از جمله آب، هوا، خاک و شیوه های سنتی تولید. به عبارت دیگر، اسامی مبدأ، اسم جغرافیایی یک کشور، منطقه یا ناحیه ای است؛ که برای تعیین محصولی که از آن کشور، منطقه یا ناحیه جغرافیایی شامل عوامل طبیعی و انسانی است.
خلاصه این که نشانه های منبع صرفاًٌ نشانگر نشأت گرفتن کالا یا محصول از محل معینی است و می تواند فاقد پیوند کیفی بین محصول و محل باشد در حالی که اسامی مبدأ علاوه بر معرفی محل نشأت گرفتن محصول یا کالا، نشانگر این امر است که کیفیت و مشخصات کالا منحصراً یا اساساً ناشی از محیط جغرافیایی خاصی است. به عبارت دیگر هر اسم مبدأ نشانه منبع است ولی هر نشانه منبع اسم مبدأ نیست.